Başlık parası için evlendirilen yetim kız

Üniversite sınavına hazırlanma hayallerim mirasımı bilmeyerek amcama devrettiğim yaz sona erdi. İlk önce yengem gelip payladı beni. Hiçbir çocuğum okumamışken senin okutacağımı mı sandın demişti.

O an acılarına yavaş yavaş alıştığım anne ve babamın hatırasını anarak saatlerce ağladım. Onların acısı şimdi sanki içimde yeniden alevlenmişti.


Dünyada ki yetimliğim de yalnızlığım da bir kez daha önüme dikilmişlerdi. Kendimi dünyada bir tek ben varmışım gibi hissediyordum. Öylesine yalnız öylesine kimsesiz.


Ama elimden bir şey gelmezdi. Kime şikayet edip kime dert yanabilirdim ki? Çaresiz bu hayallerimden de vazgeçmek zorunda kaldım.

Ama her şey böyle bitmeyecekti. Onlar akıllarında olan şeyleri yavaş yavaş gerçekleştirmek amacındaydılar. Birden yaparlarsa ters teper diye korkuyorlardı.


Günün birinde yengem bana görüştüğüm birinin olup olmadığını sormuştu. Bu açıkça beni evlendirip evden göndermeye yönelik bir imaydı. Bunu hemen anlamıştım.


Ben hayır deyince yüzü bozulmuş, inşallah isteyen biri çıkar da hemen gidersin demişti açık açık. Artık gerçek düşüncelerini benden saklamaz olmuşlardı.

Bu olaydan birkaç gün sonra ben yine ev işleriyle uğraşırken yengem bana görücü geleceğini söylemişti. Hiçbir şey diyememiş ağlayarak kaçmıştım oradan.


Ama artık her şeyi açık açık görebiliyordum. Amcam ve yengemin beni evlerine kabul ettikleri günden ta bu güne kadar ki amaçları mirasıma çöküp beni evlendirmek ve başlarından atmaktı.


Bu anlayınca yüreğim öyle bir yandı ki onları Allah’a havale ettim. En doğrusunu o bilirdi.

Ertesi gün düğünsüz derneksiz elimde bavulumla ayrıldım evden. Garip, kimsesiz, yalnızdım. Her şeyden umudumu kesmiştim. Rüzgarla savrulan bir yaprak gibiydim.


Ama her şey burada bitmeyecek, Allah bana hiçbir günahın cezasız kalmayacağını gösterecekti.